سبک های یادگیری و ارتباط آن با آمادگی برای یادگیری خودراهبر در بین دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی مشهد

مقدمه: با توجه به تغییرات روند توسعه رشته های مامایی و پرستاری، خودراهبری در یادگیری در دو تا سه دهه اخیر در آموزش پرستاری و مامایی مورد توجه قرار گرفته است. همچنین یکی از عوامل مؤثر دریادگیری دانشجویان، سبک های یادگیری آنان است. هدف این پژوهش تعیین اولویت بندی سبک های یادگیری و نقش آن بر یادگیری خودراهبر دانشجویان دختر و پسر دانشکده پرستاری و مامایی مشهد است. روش ها: جامعه آماری در این پژوهش توصیفی همبستگی شامل دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد (550 نفر) بود که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبی، نمونه ای به حجم 214 نفر (27% مرد و 73% زن) انتخاب شد. برای گردآوری داده ها، از پرسشنامه های سبک های یادگیری کلب و آمادگی برای یادگیری خودراهبر فیشر استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، و آزمون های t-test, manova , anova, x2 استفاده شد. نتایج: نرخ بازگشت پرسشنامه ها 87% بود. میانگین و انحراف معیار نمره خود راهبری در بین دانشجویان دارای سبک های یادگیری واگرا، انطباق یابنده، جذب کننده و هم گرا به ترتیب عبارت بود از: 23/30±12/177، 90/21±75/176، 95/18±33/176، 55/17±14/186. البته بر اساس آزمون anova این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. آزمون خی دو تفاوت معناداری را در فراوانی سبک غالب یادگیری در کل دانشجویان نشان داد، اما فراوانی سبک غالب یادگیری در بین دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنادار نبود. همچنین نتایج آزمون t مستقل و manova نشان داد که تفاوت میانگین نمره کل خود راهبری دانشجویان دختر و پسر و نیز میانگین زیرمقیاس های آن معنادار نبود. نتیجه گیری: اولویت اول درصد قابل توجهی از دانشجویان سبک یادگیری جذب کننده بود. همچنین با توجه به عدم تفاوت های جنسیتی در سبک های یادگیری و خودراهبری، انطباق و سازگاری روش های یاددهی با این مشخصه های یادگیری در دانشجویان پیشنهاد می گردد.